Spoed
Tekstgrootte

"Dankbaar voor de grote zorgvuldigheid"

Ies van Reek (70 jaar) werd een aantal jaren geleden getroffen door een herseninfarct. Het gaat goed met hem. Samen met zijn vrouw geniet hij van hun (klein)kinderen en van de mooie (moes)tuin in het kustplaatsje Oostvoorne.

“Tuinieren is altijd al onze hobby geweest. Ik ben heel blij dat ik dit nog goed kan doen. Want ik was wel bang hoor, dat ik in een rolstoel terecht zou komen. ” Op een ochtend onder de douche werd de heer Van Reek onwel. Zijn vrouw belde direct 112. Toen ze bij Ikazia aankwamen ging het goed met de heer Van Reek. Maar neuroloog Zuidgeest wilde hem ter observatie houden. “En daar zijn we hem nog steeds zéér dankbaar voor.”  Want diezelfde dag was het weer mis. “Ik had erg pijn in mijn hoofd, moeite met praten, kon mijn arm niet meer bewegen, zag dubbel, kon niet meer slikken. Het was een herseninfarct. Ik kreeg direct bloedverdunners.”

Doorverwijzing en herstel

Dokter Zuidgeest verwees hem door naar het Erasmus Medisch Centrum. “Ook dat was zeer zorgvuldig van het ziekenhuis. Misschien konden ze daar nog meer voor me doen. Maar mijn bloeddoorstroming was goed en verdere behandeling was niet nodig. Ik moest wel echt bijkomen. Praten, lopen, eten, alles ging moeilijk. Na een week ging ik naar Rijndam Revalidatie om verder te herstellen. Daar ben ik zeven weken gebleven en heb ik veel geoefend. Een loopbrug op en af, logopedie, met een knijpballetje de motoriek stimuleren. Langzaam kwam mijn spraak weer terug en werd ik stabieler. Toch heb ik daar nog wel drie weken in een rolstoel gezeten.” Ies van Reek vervolgt: “Ze hebben me goed in de gaten gehouden, zowel in het ziekenhuis als in het revalidatiecentrum. “Ja hij is goed verzorgd”, benadrukt zijn vrouw nog eens. Eenmaal thuis viel het soms nog wel tegen. “Ik was wel goed hersteld maar alles gaat niet meteen 100%.  Ik moest mijn spieren nog verder ontwikkelen en kreeg daarvoor ook fysiotherapie in de buurt. Wat me is overkomen heeft veel impact. Ik ben bijvoorbeeld gestopt met mijn werk als aannemer. Het was een baan met soms veel stress. En ik heb regelmatig hoofdpijn.

Maar in het algemeen gaat het goed. Ik kan weer veel. Autorijden bijvoorbeeld deed ik alweer twee en een halve maand na ontslag uit het revalidatiecentrum. Een jaar later gingen we met de auto op vakantie naar de Côte d´Azur. Als ze me in Ikazia niet ter observatie hadden gehouden was het misschien wel anders gelopen. We waren er dan niet zo snel bij geweest. We zijn erg dankbaar voor de grote zorgvuldigheid van de artsen.”