Hoe gaat het nu op je werk?

Onze IC werd de afgelopen periode flink uitgebreid. Normaal gesproken heeft het Ikazia Ziekenhuis capaciteit voor twaalf IC-patiënten, maar deze werd opgeschroefd naar 24 bedden. Verdeeld over drie afdelingen lagen er patiënten die intensieve zorg nodig hadden. 

Twee afdelingen waren ingericht voor de corona-patiënten op de IC en één afdeling werd ingericht voor patiënten op de IC zonder corona. Vrijwel iedere afdeling van het ziekenhuis heeft een bijdrage geleverd om dit voor elkaar te krijgen. 

Een IC-bed is namelijk meer dan alleen het bed. Je hebt ook materialen nodig om de intensieve zorg te kunnen leveren. Hiervoor heeft het ziekenhuis van verschillende instanties materialen gekregen.

Artsen die het rustiger hadden door corona, werden ingezet op de IC om daar hun bijdrage te leverden. Dag en nacht stond een team klaar die als ‘runner’ tussen de afdelingen spullen af en aan leverden. Ook was er een team met verpleegkundigen en apothekersassistentes die dag en nacht de medicatie bereidde voor de patiënten. 

Wij als IC-verpleegkundigen werden ondersteund door oud-collega’s, verpleegkundigen van andere afdelingen, medewerkers van de operatiekamer, verpleegkundigen van defensie enzovoorts. Vanuit de psychologie en pastorale dienst werd er mentale en psychische ondersteuning geboden. 

Ook veel mensen deden hun werk op de achtergrond, zoals de afdeling Medische Instrumentarium, Technisch Beheer, ICT, Logistiek en de Restauratieve Dienst. Wij werden als team gefaciliteerd om ons werk te kunnen doen. 

Er heerst een Ikaziaanse sfeer in ons prachtige ziekenhuis. Samen hebben wij hetzelfde doel voor ogen: ‘Beter voor elkaar’.

Want ja, we doen het voor onze patiënten. Patiënten die vechten tegen een virus dat corona heet. Een virus dat iedere Nederlander in zijn greep houdt. Een virus dat ons bang maakt. 

Want ja, wij huilen ook als wij een patiënt afscheid horen nemen van zijn familie. Als we prachtige kleurplaten aan de muur zien hangen van kinderen en kleinkinderen, als we ingesproken berichten afspelen van familieleden bij het oor van een patiënt. 

Helaas hebben wij patiënten moeten verliezen. Toch hebben wij ook patiënten zien opknappen. Dat geeft ons de moed om door te gaan.

We worden door iedereen bejubeld. Maar zonder te bagatelliseren: in feite doen we ‘gewoon’ ons werk, al is het onder grotere druk. 

Helaas zien wij ook in onze omgeving nog steeds mensen die het niet zo nauw nemen met de voorzorgsmaatregelen van de overheid. Dat is iets wat ons frustreert en energie vreet. Energie die wij hard kunnen gebruiken in de zorg voor onze patiënten. 

Dus: volgt u alstublieft de voorzorgsmaatregelen op want dan zijn we echt: ‘Beter voor elkaar’.

William, IC-verpleegkundige