Las Vegas

Achter het gordijn is chaos ontstaan. De dame in het bed heeft vuurrode wangen en ligt met een wanhopige blik in haar ogen, luid puffend bij te komen. Ze heeft net een bezoekje gebracht aan de naast haar bed geparkeerde postoel. “Hé hé ik lig weer…” 

Ondertussen zijn er diverse alarmen hoorbaar, alle infuuspompen die driehoog in het dockingstation staan, laten een dwingend geluid horen. De lijnen zijn verbonden met, een in de hals aangebrachte, centrale toegangspoort. 

De zuurstofbril zit gedraaid en blaast de broodnodige lucht in haar rechteroor en kussensloop. De blaaskatheter lijkt wel een wurgslang die zich heeft vastgeklemd om haar met vocht opgezette benen. Van de tien electroden waarmee we haar hart bewaken, hangen er vier naast het bed te bungelen. De monitor waarschuwt met een hard “pling, pling, pling”. Het scherm met de felle neonkleuren schreeuwt in alle toonaarden dat er orde in de chaos moet komen.

Alle loshangende draden hebben wel wat weg van een kluwen spaghetti en doen me plots denken aan de tijd dat de kinderen na een kwartiertje vissen met de hengel aan kwamen zetten. “Mam kan jij dit uit de knoop halen?” “Maar natuurlijk schatten”, blufte ik dan inwendig mopperend. Meestal was ik dan het eerste uur nog niet klaar
met peuteren. 

Stiekem hoop ik, dat mijn collega Hans, met één gebaar, net als zijn naamgenoot en illusionist de boel weer uit de klit tovert. Het grote licht moet er in ieder geval op box 18 ook aan te pas komen. 

Knipperend tegen het licht van de felle lamp ontsnapt haar een diepe zucht. Ze klaagt over jeuk en dan met name op haar rug.

Over haar hele rug is een rode uitslag met rode bultjes zichtbaar. Ze schuurt met haar rug heen en weer tegen het warm geworden kussen en vraagt of Hans even de talkpoeder uit haar toilettas wil pakken. Hij bukt en duikt met een haviksblik in de onderste la van het nachtkastje. Triomfantelijk houdt hij even later een bruin/groen gestreept tasje met rits omhoog. “Bedoelt u deze?” Er wordt hard geknikt en Hans doet een greep. 

Plotseling kijk ik midden in de loop van een revolver. Ik hoor een klik en staar sprakeloos naar Hans. Als een volleerd cowboy draait hij het koele metaal om en om. Mijn handen gaan als vanzelf traag omhoog in volledige overgave aan mijn “belager”. 

Bij nadere inspectie blijkt het te gaan om een doodgewone aansteker. Gierend van het lachen komen we weer achter het gordijn vandaan. De revolver gaat weer in het groen/bruine holster en de rust keert terug.

Doe een gok… Was dit een nachtje Las Vegas met Hans Klok? 

Mis!... Gewoon een nachtdienstje zes hoog in het Ikazia Ziekenhuis aan de Montessoriweg.