Mantel of dekbed?

Hij heeft geen keuze, een hartinfarct heeft hem getroffen en we moeten hem bewaken aan de monitor. De kabels belemmeren hem in zijn vrijheid en hij vindt het maar niks om te luisteren naar wat anderen hem opdragen. Gefrustreerd moppert hij op alles en iedereen. De koffie is te slap,  het matras te hard en of de airco uit kan want ‘het is hier veel te koud!’ 

Naarmate de dag vordert, wordt zijn stemming er niet beter op. Hij raakt verward in zijn denken en weet even niet meer dat hij in een ziekenhuis ligt. Hij waant zich weer in de oorlogsjaren, oude angsten uiten zich nu in agressie. Onrustig plukt en trekt hij aan alles waarvan hij de herkomst niet herkent. Niemand vertrouwt hij meer en hij frunnikt wanhopig aan zijn infuusnaald en zijn blaaskatheter. Hij rukt aan de opgetrokken bedhekken en de monitor laat een luid alarm horen omdat hij voor de zóveelste keer de kabels heeft losgetrokken.

Mijn rustige benadering heeft geen effect en de ‘knopen’ vliegen om mijn oren, het hele legerarsenaal aan scheldwoorden komt voorbij… In overleg met de aandachtsverpleegkundige wordt het delierprotocol opgestart. De ingezette medicatie en de genomen maatregelen werpen gelukkig vruchten af. We ruimen aan het eind van onze dienst de aangerichte ravage - in en om het bed - op. 

Als ik net denk dat hij ‘onder zeil is’ hoor ik wat gemompel vanonder de dekens:“K ’heb het anders nog steeds  v…. koud!” Ik slof met mijn laatste restje energie naar de linnenkast en pluk een dekbed onderuit het stalen rek op wielen. En dek hem toe met ‘de mantel der liefde’ Wit met een dun blauw streepje.