Pacemaker

Een lange rechte streep doet ons naar een jonge man met een hartstilstand snellen. Daar aangekomen, roepen we zijn naam en schudden aan zijn armen. Gelukkig heeft het hartritme zich vanzelf hersteld en wonderlijk genoeg heeft hij er zelfs niets van gemerkt!

Het is net of de dirigent van een mooi orkest zijn dirigeerstok even bewegingloos in de lucht heeft gehouden, het orkest stopt en de zaal houdt de adem in...

tot het stokje weer beweegt en het orkest weer verder speelt.

De jonge man reageert echter boos, zelfs kwaad omdat we hem wakker hebben gemaakt! “Er is toch niets aan de hand?”

Hij vertelt ons dat hij een drukke baan heeft en voor een groot bedrijf werkt. Hij vliegt de hele wereld over en heeft eigenlijk helemaal geen tijd en zin in ‘dit gedoe’.

Over het plaatsen van een pacemaker wil hij helemaal niets weten. “Bij elke vlucht me melden bij de detectiepoortjes op Schiphol? Nee, dat ben ik niet van plan”.

We laten hem even met rust. Een uurtje later vertelt hij geëmotioneerd dat hij altijd alles onder controle heeft. De regie van zijn leven volledig in eigen hand. Hij doet in zijn vrije tijd aan mountainbiken en hij is dan graag bezig zijn persoonlijk record verder te verbeteren. Hij wil niet afhankelijk zijn van een pacemaker. Dat past niet in zijn leven.

Een aantal weken later ligt op dezelfde kamer, een man van dezelfde leeftijd. Ook hij heeft een pacemaker nodig.

Mike heet hij, op zijn korte nek een vlot kapsel van grijze stekels. Hij glimlacht van oor tot oor en met zijn korte dikke vingers kleurt hij de ene kleurplaat na de andere.

Mike heeft het syndroom van Down en is volledig afhankelijk van de zorg geboden door zijn broers en zussen. Bij hem geen spoor van angst of verzet maar volledige overgave. Iedereen is dol op hem en ook in het ziekenhuis maakt hij rap nieuwe vrienden.

Op mijn prikbord in de keuken hangt een kleurplaat. Schots en scheef en in spiegelbeeld heeft Mike zijn naam erop geschreven en met een glimlach denk ik terug aan zijn opgeruimde geest en kinderlijke vertrouwen. De plaat hangt er nog steeds, als een kleurige herinnering aan de overgave van een eenvoudige man aan de grote DIRIGENT.

Deze dirigent heeft een prachtig orkest en een veelkleurig publiek.

Applaus!