Blog

Niet zo piepen

Om vijf voor half acht begin ik in het trappenhuis met mijn klim naar de zesde etage. Licht hijgend bereik ik om half acht de afdeling hartbewaking en heb ik mijn stukje ‘cardiofitness’ erop zitten. Mijn eigen hartslag komt zeer waarschijnlijk een eindje boven de honderd uit en ik blaas bovenaan de trap even uit, voordat ik de klapdeuren van de afdeling openduw.

Een bevalling op de valreep

Het is zaterdag en een prachtige dag. Met die fijne temperaturen, waan ik me bijna in Franse en Italiaanse sferen. Omdat ik moet werken, verruil ik mijn luchtige zomerjurkje voor het dikke, witte uniform. Gelukkig is het in het MKC altijd lekker koel!

Niet storen picknick

Vriendelijke bruine ogen onder borstelige wenkbrauwen en een gulle lach, zijn de eerste dingen die opvallen aan deze man in zijn veel te grote donkerblauwe ziekenhuiskiel. Zijn eigen jas letterlijk en figuurlijk uitgedaan na een periode van kunstmatige slaap. Weken op een intensive care gaan je niet in de kouwe kleren zitten. Als ik hem ontmoet is hij aan het schrijven. Het handschrift, bibberend nog van zwakte en ingeleverde kracht.

Toch antwoord

Het voorjaar barst uit de grond. De felle bonte kleuren van tulpen en narcissen steken overal uit het sappige groen. Ontluikend nieuw leven, ook in de polder waar de eerste dartele lammetjes hun bokkesprongen maken. Ik rijd voor een avonddienst naar het werk. Soms treft het contrast je als een mokerslag; ziekte, aftakeling, afbraak van kracht en vitaliteit.

Scherven

Het is een drukke vrijdagmorgen, de voedingsassistente komt met haar koffie- en theewagentje nauwelijks de zalen op en af. Er wordt heen en weer gereden met bedden en gelaveerd om de overvolle karretjes met wasgoed en afval. De afdelingsverpleegkundige heeft een felgeel hesje aan ‘Niet storen’ staat erop, ze deelt de medicatie uit met het rijdende ladekastje waar de computer opstaat. Dokters lopen de zalen in- en uit en wapperen met ontslagrecepten. Dan gebeurt het…

Troost

Pastorale van Ds. Lida Tamminga, geestelijk verzorger en predikant.

Slaapwandelen

Ik kijk naar de klok, het is bijna drie uur tot op heden is de nacht rustig verlopen, mijn taken zijn gedaan en alle patiënten lijken in diepe rust te zijn. ‘Pfoe die nacht zal lang gaan duren als het zo doorgaat’ bedenk ik mij. ‘Ik ga eens even een rondje maken langs m’n mensen en een aantal mensen wisselligging geven, kan jij mij zo even helpen op kamer 20?’ vraag ik mijn collega terwijl ik de gang op loop.

Wát heb ik toch een mooi vak!

Ik heb nachtdienst en stap een stuk later dan gewoonlijk m’n auto in. Ik kom net terug van een concert en dat was iets later afgelopen dan gepland. Onderweg schakel ik over van de “luisteren naar een concert modus” naar de “werkmodus” en klokslag 23.00 uur stap ik omgekleed de afdeling op. Gelukkig nét op tijd!

Hulp van Boven

Pastorale van Ds. Dr. Jan Piet Vlasblom, geestelijk verzorger en predikant.

Een dag met een lach en een traan

In het Moeder Kind Centrum maken we meestal mooie en blije dingen mee. Maar soms loopt het ook wel eens anders en kan je bij de ene patiënt blij zijn en bij de andere verdrietig…zo ook vandaag. We schreven deze column graag samen. Vandaar dat we onze namen expliciet noemen in het verhaal.