Blog
-
Jan Piet
Eén van mijn talenten is dat ik altijd kans zie te verdwalen. Hoe goed ik voor vertrek de kaart ook bestudeer, het lukt me prima de verkeerde afslag te nemen. Elke autorit tel ik dan ook de zegeningen van de apps die me, zonder al te veel moeite, op mijn bestemming brengen. Al lukt het me zelfs dan om af en toe een afslag te vroeg of te laat te nemen.
-
CCU- verpleegkundige Carla
Wuhan, Lombardije, Noord Brabant... al snel verliezen we grip op het coronavirus dat zijn tentakels steeds verder uitspreidt over wereld. Een mondiale crisis dringt dwars door kieren en muren ieders leven binnen. Het nieuws zet onze beroepsgroep plotseling dagelijks in de schijnwerpers. Met name de Intensive Care (IC) is prominent in beeld.
Vlak voordat in ons ziekenhuis de eerste corona-patiënten werden opgenomen, sprak ik één van de teamleiders van de IC. We stonden op de begane grond en voelden beiden bijna fysiek het naderende onheil aankomen. We stonden daar bij eb, wachtend op de vloedgolven… -
William
‘Goedenavond mevrouw, mijn naam is William. Ik verpleeg u vannacht. U heeft nog een buisje in de keel waardoor u wordt geholpen bij de ademhaling, ik houd u goed in gaten. De operatie is goed gegaan heb ik van de dokter begrepen!’
Ik maak kennis met mijn patiënte. Hoewel ze niet kan praten door het buisje in haar keel, zie ik aan haar gezicht dat ze mij heeft begrepen en weer rustig het hoofd in de kussens legt en verder in slaap doezelt. Ik voer mijn controles uit en bedenk de potentiële problemen die zouden kunnen ontstaan en onderneem actie om deze zo klein mogelijk te maken. -
CCU- verpleegkundige Carla
De lichten zijn uit op de hartbewaking, alleen de centrale desk is schaars verlicht om de nodige administratie te doen en de ritmestroken te bewaken. Al fluisterend doen we de nachtelijke taken, tot de bel rood oplicht op box 18.
Ik werk vannacht met Hans, zijn witte klompen gaan piepend op het geluid en het lampje af. -
William
Het is zaterdagavond samen met mijn collega’s zit ik in de teampost te eten als we ineens opschrikken door een rood alarm op de monitor. ‘Hé dat is mijn meneer, dat gaat niet goed daar…’ roept mijn collega terwijl hij opspringt en naar het bed toesnelt. Ik bekijk het ritme op de monitor en zie de bloeddruk zakken. Op een draf ren ik mijn collega achterna.
-
CCU- verpleegkundige Carla
Het hele team moest worden geschoold in “Motiverende gespreksvoering”. Dit had als doel patiënten te overtuigen van het belang van medicatie inname, mobilisatie etc. Een mooie cursus inclusief gesprekstechnieken en het aanleren van didactische vaardigheden. Hoe breng je de informatie zó over dat het ook beklijft? Belangrijk genoeg dus om het hele team hierin te trainen. Het is inmiddels denk ik al weer twee jaar geleden maar ineens stond de cursus me weer helder voor de geest.
-
CCU- verpleegkundige Carla
Een gezellig muziekje schalt over de gangen van de zesde etage. Licht klassiek, afgewisseld met een geestelijk lied. Het is zondag en we laten de patiënten genieten van de weekendsfeer.
-
Jan Piet
Pastorale van Ds. Dr. Jan Piet Vlasblom, geestelijk verzorger en predikant.
-
De Werkzussen
De slappe lach en een bevalling kan dat samen gaan?
Dat kan zeker, lees maar verder…. -
CCU- verpleegkundige Carla
Het is zo rond vijf uur ‘s morgens, knikkebollend vechten we tegen de slaap achter onze monitorschermen. Plotseling worden we opgeschrikt door een zogeheten ‘driesterrenalarm’. Een niet te missen, hard, doordringend geluid verstoort ruw, onze halfslaap.
Even houden we onze adem in en blikken naar het monitorscherm. Wat we daar zien, maakt dat we direct klaarwakker zijn.